Een moment geduld. We zoeken het geschikte aanbod in Toscane voor je…
Met de intercity door Toscane: do or don’t?
Het is zaterdagochtend, ergens in juni als ik al vroeg besluit om een dag naar het strand te gaan. Het belooft een warme dag te worden en wat verkoeling aan zee is dan niet verkeerd. Gauw raap ik mijn spullen bij elkaar en sla ik de voordeur achter me dicht.
Buiten prikken de eerste zonnestralen fel in mijn ogen en is de Florentijnse ‘hoogoven’ al op een redelijke temperatuur. De thermometer geeft 22 graden aan. En dat ’s ochtends om negen uur.
Eenmaal op het station aangekomen zie ik dat ik niet de enige ben met deze strandplannen. Toeristen en Italianen dringen om in de boemeltrein naar Viareggio te stappen.
Na een hoop gesteggel over wie waar gaat zitten en of er genoeg plaatsen zijn (families laat je nooit los van elkaar bewegen), plof ik uiteindelijk neer tegenover een ouder echtpaar. Ik schat ze rond de 75. Hand in hand zitten ze naar buiten te staren, terwijl het Toscaanse landschap langzaam aan ons voorbij gaat.
Laat dat landschap zijn werk maar doen
Kreunend en steunend zakt de trein door de wissel. Ik merk dat hij steeds langzamer gaat rijden tot we plotsklaps stilstaan.
Het echtpaar tegenover me schrikt op uit hun gedachten. “we staan stil, maar wat gebeurt er?”, zegt de dame in kwestie. En om me heen begint het gezucht en gesteun: “wat is er aan de hand?”, roept een moeder met drie kindjes ongerust. “Het is hier warm, de airco doet het ook niet meer”, een meneer met een grote hoed op dept in lichte paniek het zweet van zijn voorhoofd.
Het verlossende antwoord komt van de conducteur via de intercom “Dames en heren: de machinist heeft besloten toch mee te doen aan de regionale staking. Deze trein gaat pas verder als we een vervanger voor hem hebben gevonden. Dit gaat nog even duren. Blijf er rustig onder”.
Ja, dames, heren. Je zult het niet geloven wat ik schrijf, maar het is echt zo gegaan. Stonden we daar midden in de velden van Toscane ter hoogte van een gehucht, zo’n 15 kilometer van Lucca. Je begrijpt dat je Import Toscaner ook not amused was. Maar wat er vervolgens gebeurt, is dan wel weer wonderlijk.
Naast het geklaag vlogen de tassen open en kwam er eten en water tevoorschijn. Voor ik er erg in had, was de gehele coupé aan het picknicken. “Ik heb geweldige salami gekocht in Montecatini, wilt u proeven?”, vraagt de oude dame tegenover me. “Wij zijn altijd voorbereid op deze gekkigheden, maar ja, we wonen dan ook al ons hele leven in deze regio”. Terwijl ik de salami proef schiet ik in de lach… “nog nooit meegemaakt, maar wel gezellig”, denk ik. Ik vis een paar appels en een stuk focaccia uit mijn tas en we hebben spontaan een lunch klaargemaakt.
Een jonge Pisaan pakt zijn gitaar uit zijn tas en begint een Italiaans liedje te spelen. De coupé begint zachtjes te neuriën en mee te zingen. Op het moment dat we allemaal al zwetend, maar in volle harmonie bezig zijn, roept de conducteur om dat de deuren weer gaan sluiten en dat we, met een nieuwe machinist aan boord, verder rijden naar Viareggio. Eenmaal daar aangekomen, nemen we hartelijk van elkaar afscheid en kan ik genieten van een lange namiddag aan het strand.
De lokale treinen (i treni regionali) staan erom bekend dat hun diensttijden kunnen afwijken. Vertragingen zijn meer regel dan uitzondering en een dagje met de trein kan dan in sommige gevallen een heel andere wending krijgen. Zo is mij dat dus ook overkomen. Laat je van tevoren goed informeren over mogelijke treinstakingen. Zeker in de zomermaanden worden deze vaak een dag van tevoren afgekondigd.
Belangrijke tip: let er wel op of je in een “Regionale Veloce” (RV) stapt of een “Regionale Grande Velocità” (RGV). Dat kan aanzienlijk in tijd schelen. De ene stopt namelijk bij ieder station en de ander slaat er een paar over.