Lang zal ze eten in de gloria

De eerste keer dat ik mijn vriend’s uitgebreidere familie ontmoette, waren we nog amper 3 maanden samen. Op de verjaardag van een nichtje zou ik niet alleen ooms en tantes leren kennen – bij hoge uitzondering kwamen ook een oudere tante en nog veel oudere oma uit Calabrië, uit de zool van de Italiaanse laars, na een 10 uur durende busreis over. Iedereen stond blijkbaar te popelen om ‘la olandesina’ (het nederlandse meisje) te ontmoeten.

Na een drukke werkdag belden we als laatsten aan bij het huis van het feestvarken. Al snel na binnenkomst bleek iedereen zich rondom mij te verzamelen. Ik werd uitgebreid bekeken en aangeraakt. Oma kneep in mijn wangen en prevelde iets in onverstaanbaar Calabrees dialect. Schoonmoeder vertaalde: oma zou nog slechts één andere keer die slopende reis naar het hoge ‘noorden’ maken (Toscane ligt overigens meer in het midden van Italië) en dat zou dan voor onze bruiloft zijn – ahum, ook aangenaam kennis met u te maken, oma.

Ik kreeg knuffels, kussen en welkomstcadeautjes. De verjaardag van het nichtje leek haast bijzaak. Ik voelde me nogal ongemakkelijk met al die (lichamelijke) aandacht en presentjes van mensen die ik nog nooit eerder had gezien en die ik tevens niet kon verstaan, maar tegelijkertijd was het erg bijzonder om zo hartelijk te worden onthaald. Het nichtje in kwestie leek tevreden met alle familie tezamen, dus het was goed.

Genoeg geleuter, moet tante gedacht hebben, want vervolgens werd ik bij mijn arm gepakt en naar de tafel met eten geleid. Een lang buffet vol zelfgemaakt lekkers stond ons op te wachten. Ik bleef verbaasd over de kwantiteit van het aanbod staan en vroeg me af waar te beginnen, maar voor twijfelen was geen tijd.

Ik moest beslist de zelfgemaakte pizzapuntjes en pastasalade van tante 1 proberen, maar natuurlijk ook de gevulde pasteitjes en frittata (groentenomelet) van tante 2. Nichtje had crostini (toastjes van geroosterde stukken brood met typisch Toscaans beleg, o.a. bonen en leverpastei) met heerlijke smeersels en ander pasta-achtig fingerfood gebakken en ook schoonmoeder had uiteraard haar vlees- en groentespecialiteiten meegenomen. De keuze was reuze.

Van rustig eten was geen sprake. Om de haverklap werd me gevraagd of we ‘ingrediënt X’ ook in Nederland kenden en of ik ‘gerecht Y’ al eens eerder had gegeten. Zei ik ja, dan vroegen ze me hoe het precies bereid was en wilden ze mijn kooktips horen. Zei ik nee, dan kreeg ik hun complete recept opgelepeld en werd me op mijn hart gedrukt dat ik het beslist eens moest proberen te maken. En dat ik het nog maar eens moest proeven nu ik wist wat er precies in zat (oef!).

Afijn, na twee volle borden overheerlijk voedsel kon ik niet meer, maar opgeven was geen optie. Deed ik stiekem toch een poging, dan werd er in koor ‘mangiaaaaa!’ (eet!) geroepen door familie die vond dat ik het wel hebben kon. Het argument dat ik vol zat werd lachend van de hand gedaan. Op een verjaardag hoor je nu eenmaal samen (veel) te eten. En over dat eten wordt vervolgens ook (veel) gepraat.

Voordat het tijd was voor de koffie en likeurtjes, werd er plaats gemaakt voor het toetjesbuffet. Met drie soorten indrukwekkende zelfgemaakte taarten, verscheidene koekjes en mooi versierde (uiteraard huisgemaakte) chocolaatjes begon het receptenuitwisselings- en proefritueel weer van voor af aan. Het is werkelijk een wonder dat ik in al die jaren dat ik nu in Italië woon niet minstens 15 kilo ben aangekomen gezien de grootte van mijn schoonfamilie en bijbehorend aantal verjaardagen per jaar.

Het bijzondere aan eigenlijk alle verjaardagen die daarna hebben gevolgd in mijn Italiaanse schoonfamilie, behalve het feit dat je gezellig samen bent met (verre) familieleden en je je onbeschaamd het ongans kunt eten aan allerlei lekkernijen, is dat genodigden vaak uit eigen beweging en met alle liefde iets aan het feestmaal bijdragen door zelfgemaakte gerechten mee te nemen. En dat dit altijd in perfecte harmonie gebeurt, zonder dat er vooraf iets wordt gecoördineerd.

Verjaardagscadeautjes worden in mijn Italiaanse familie een stuk minder vaak gegeven, of althans, daar ligt geenszins de nadruk op. Sterker nog: ze worden soms niet eens direct uitgepakt maar ergens neergezet voor later op de avond. First things first: eerst eten!

Meegebrachte gerechten en huisgemaakte taarten daarentegen hebben hier veel meer persoonlijke betekenis dan simpel gekocht verjaardagsmateriaal. Het feit dat je de tijd hebt genomen om iets te bereiden, bijvoorbeeld een gerecht dat de jarige bijzonder lekker vindt, of iets dat zoveel tijd vergt dat je het niet vaak maakt, wordt oprecht gewaardeerd door zowel de jarige job als alle aanwezigen. En als je geen tijd of zin had om (uitgebreid) te kokerellen, doen een fles goede wijn, spumante (bubbels) voor bij de taart of verse koekjes voor bij de koffie of likeurtjes het ook altijd goed.

Bij een Italiaanse verjaardag staan dus, hoe kan het ook anders, het samen goed eten en genieten centraal. Hiep hiep, hoeraaaa!

Joyce Oosenbrug

Head of Student Admissions | Marketing & Communication | Business Development Consultant