Een moment geduld. We zoeken het geschikte aanbod in Toscane voor je…
De Tyrreense Zee; een rit langs de idyllische kust van Toscane
Het is zomer! De zon straalt weer onophoudelijk aan de strakblauwe hemel, de klaprozen vullen de velden met hun rode kleuren, langs de weg is een kleurpallet te bewonderen aan bloemen, heel bijzonder de iris met zijn geel en blauwe kleuren, de rozen en de jasmijn begint zijn geur te verspreiden.
Aan de bar nemen we een hap van onze cornetto met abrikozenjam, slikken een stevige espresso erachteraan en vervolgen onze autorit naar de kust. Wat we veelal vergeten is dat Toscane ook prachtige stranden heeft.
Van kleine verborgen strandjes tussen de rotsen tot de lange zandstranden aan de Tyrreense Zee. Op z’n Italiaans “Mar Tirreno”, afgeleid van het Tyrreense volk of te wel de Etrusken, het fascinerende volk die al lang in Italië waren voor de komst en groei van Rome, maar ik dwaal af…
Vanaf onze B&B Locanda Toscanini ligt de kust op zo’n 100 km te berijden via Provinciale wegen in ongeveer 1 uur en 45 minuten. De weg telt vele bochten, een paar kuilen, prachtig bloeiende bermen met overhangende bomen en dan de vergezichten maken de reis belangrijker dan de bestemming.
Alleen de naam heeft al iets magisch ‘Talamone’. Een charmant vissersdorpje gelegen aan de zuidelijke grens van het Uccellina-gebergte. Talamone is zeker één van onze favoriete plekjes in het Maremma-gebied met zijn zeer karakteristieke baaien en het kenmerkende oude fort. Een klein centrum met een aantal restaurantjes en winkeltjes.
De zeebodem aan de noordkant is rotsachtig, waardoor geliefd bij snorkelaars. We turen over het reflecterende kristalheldere water dat meteen uitnodigt om een duik te nemen. Het strand onder het fort is een echt pareltje.
We dalen af langs een smalle weg en komen aan bij het historische badhuis “Bagno delle Donne” met zijn grindstrand. Ansichtkaartwaardig met de uitzonderlijke intens blauwe kleur van het water. Het verhaal gaat dat tot de 50-er jaren de mannen en vrouwen niet naar hetzelfde strand mochten gaan, op deze plek is een stuk zee door rotsen gescheiden in twee stranden.
De lokalen noemen het “il salotto” oftewel de woonkamer voor geheime ontmoetingen waarbij slechts blikken elkaar kruisten. We nemen plaats op het ligbedje en laten onze gedachten gaan en genieten van dit klein juweeltje. De baai van Talamone is ook beroemd om zijn zeilsport. Het is de perfecte locatie om te windsurfen of kitesurfen.
‘Het laatste strand’ – Ultima Spiaggia … We parkeren de auto langs de veldweg bij Capalbio en lopen een paar minuten richting het strand “Ultima Spiaggia”. Het bezoek aan een strand in Italië gaat met de nodige protocollen. Zo heb je de georganiseerde stranden met ’n redelijk tot hoog prijskaartje, waar de bedjes keurig in het gelid naast elkaar rusten in het zand, bar en restaurant in de buurt voor een hapje en een drankje en niet te vergeten de strandhuisjes met comfortabele douches en kleedkamers. En aan de andere kant heb je de openbare stranden waar je kunt neerploffen met je eigen huisraad zoals strandstoeltje, badlaken en parasolletje.
We gaan graag naar dit strand omdat je hier gebruik kunt maken van de voorzieningen van ’t prijskaartje maar toch je eigen plekje kunt kiezen op het openbare strand. Het luxebeest in ons neemt echter niet de gehele huisraad mee, maar huurt tegen gereduceerd tarief een ligbed of strandstoel en de vriendelijke signore van de service brengt deze dan met zijn kruiwagen op rupsbanden naar het door ons aangewezen plekje.
De zee loopt langzaam af waardoor het heerlijk afkoelen is op z’n Italiaans – staand, het water net iets boven kniehoogte al pratend en druk gebarend -. Het is er schoon, niet te druk voor een openbaar strand en het water is kraakhelder.
Voor een duik in de azuurblauwe zee vanaf een kleine beschutte baai rijden we door naar het schiereiland Monte Argentario, vroeger was dit een eiland maar door twee landtongen nu makkelijk bereikbaar met de auto. Het gebied tussen de landtongen heet de Lagune.
We volgen de borden Porto Santo Stefano en onze ogen dwalen over de vele strandjes, de bloemengeuren prikkelen onze neus en onze ogen vangen de schittering op het water. Al gauw doemt het stadje Santo Stefano op, we passeren deze prachtig gelegen tegen de heuvel, jet set haven via de westkust, waar we hoog boven de zee rijden.
De weg is kronkelend en smal, rijtjes geparkeerde auto’s langs de weg geven aan dat er beneden kleine verscholen baaien liggen. Het eiland rondrijden is niet mogelijk want de kustweg houdt uiteindelijk op.
Bijna aan het einde van de weg zien we “Cala Moresca”. Ruig en nog vrij ongerept strand omringd door rotsen, een rustig stukje zee dat echter alleen bereikbaar is na een wandeling van ongeveer een kwartier over een geasfalteerd pad en na enkele hoge traptreden voelen onze voeten het fijne zand tussen de tenen.
Het water is kraakhelder en zacht deinend, de uitzichten naar een messcherpe horizon. De baai omringd door rotsen en loofbomen biedt geen beschutting waardoor wij provisorisch een laken spannen voor beschutting.
We pakken ons broodje Porchetta uit en een gekoeld glaasje wijn uit de meegesleurde koelbox, een heerlijk moment waarin je geluk kunt proeven. Maar eerlijk is eerlijk er zijn ook een paar nadeeltjes aan deze plek zoals het parkeren van de auto op een gepaste plaats. Parkeervakken zijn er niet, daar waar de weg ietwat breder is blijkt het meest geschikt. Maar denk ook aan het meezeulen van de rugzakken, koelbox en de snorkelset, in de hete zon op de terugweg … ‘n steile klim naar boven!
Na een paar uur genieten rijden we terug richting Porto Stefano om een indruk te krijgen van de oostkust van dit eiland in het andere havenplaatsje Porto Ercole. Het is inmiddels ook tijd voor een aperitief. We nemen plaats op het terras van Red Star en kijken uit over de bootjes die liggen te dobberen aan de steigers.
Tikje wereldser dan Porto Stefano voelt het. Het centrum is niet zo groot, flaneren langs de luxe boetiekjes en een gelateria die mag natuurlijk niet ontbreken aan de kust. Het schijnt dat de koninklijke familie hier jarenlang hun vakanties doorbrachten in de door Prins Bernhard gebouwde vakantievilla l’Elefante Felice.
We bezoeken het hoger gelegen “Rocca Spagnola” een fort dat in de afgelopen eeuwen diende als verdediging van de landtong. Het is al later op de avond en valt ons bezoek buiten de openingstijden maar het uitzicht is oogstrelend, de verwondering van de zonsondergang.
Monique
Salve! Na vele jaren rondreizen, op zoek naar de leukste plekjes en achterafsteegjes in Toscane en Umbrië heb ik in mei 2016 mijn hart gevolgd naar Italië. Schrijven is voor mij een middel om ervaringen vast te leggen en telkens weer te beleven van de grote lijnen tot in de kleinste details.
Monique Engelen Tonk